Ervaringen

Onvergetelijk heeft mijn overtuiging gesterkt dat kunst van en voor mensen is. Kijken naar kunst met behulp van de Onvergetelijk-methode, stimuleert het associatieve denken. Hierdoor komen verrassende verhalen, gevoelens en verborgen kennis naar boven. Ik merk dat de deelnemers het waarderen dat ze serieus genomen worden.

Graag wil ik laten weten dat mijn zus Ria en ik erg hebben genoten van de Onvergetelijk- rondleiding in het Stedelijk Museum Amsterdam. Mijn zus deed weer even mee in het ‘gewone leven’. Heel waardevol! We komen zeker weer terug!

Af en toe sluit ik als gastvrouw aan bij een Onvergetelijk-rondleiding. Ik word hier altijd heel blij van: de positieve sfeer en de gesprekken over de museumobjecten geven niet alleen de deelnemers, maar ook mij een goed gevoel. Het is prachtig om te zien hoe het museum met een programma als Onvergetelijk zijn maatschappelijke rol op betekenisvolle wijze kan vervullen. 

Helaas was mijn moeder bij thuiskomst vrijwel alles kwijt: ze wist niet meer waar ze was geweest of wat ze had gezien. Maar ze was wel heel vrolijk en bleef herhalen dat ze zo’n gezellige dag had gehad!

Je hoort steeds vaker dat mensen met dementie zo lang mogelijk deel uit moeten maken van de samenleving. Daar ben ik het volledig mee eens – tenminste, zolang als dat mogelijk is. Het is mijns inziens een utopie om te denken dat mensen met dementie altijd aan kunnen sluiten bij activiteiten voor mensen zonder de diagnose.

De dame die ik begeleidde had het gevoel dat ze op reis was geweest. Ze had nog wel langer willen blijven. Het was mooi om te zien hoe ze de kunstwerken zag en om te horen hoe ze haar gedachten verwoordde. Het was een geweldige ervaring!

Het Zeeuws Museum richt zich op het verbinden van uiteenlopende generaties met het erfgoed van Zeeland: aan de hand van de collectie worden herinneringen opgehaald en levensverhalen gedeeld. Het is fantastisch om te zien hoe museumbezoekers oprechte belangstelling tonen in elkaars verhalen.

Tijdens de rondleiding nam ik duidelijk een stijgend enthousiasme waar. En dan te bedenken dat mijn moeder eerst niet eens meewilde!

Mijn man heeft zeven jaar vasculaire dementie gehad. Gaandeweg het ziekte-verloop veranderde onze relatie. Van gelijkwaardige maatjes werden we langzaamaan patiënt en mantelzorger. Desondanks bleven er, vrijwel tot het einde toe, momenten waarop we samen konden genieten. Toen ik gevraagd werd om als gastvrouw de Onvergetelijk-rondleidingen in het Mauritshuis te begeleiden, heb ik daarom geen moment getwijfeld.

Onvergetelijk was vooral ook voor mijn vader heel leuk en positief om te doen: als eerste mantelzorger van mijn moeder heeft hij het zwaar. We proberen daarom zo veel mogelijk om samen leuke dingen te doen. Dit was een schot in de roos.