Tineke Zeven
Mijn man heeft zeven jaar vasculaire dementie gehad. Gaandeweg het ziekte-verloop veranderde onze relatie. Van gelijkwaardige maatjes werden we langzaamaan patiënt en mantelzorger. Desondanks bleven er, vrijwel tot het einde toe, momenten waarop we samen konden genieten. Toen ik gevraagd werd om als gastvrouw de Onvergetelijk-rondleidingen in het Mauritshuis te begeleiden, heb ik daarom geen moment getwijfeld. Het samen kunnen genieten van dingen is zo belangrijk voor de kwaliteit van leven. Initiatieven als Onvergetelijk creëren hiertoe een specifieke mogelijkheid.
Van de rondleiders vraagt een Onvergetelijk- rondleiding veel energie en concentratie. Wij, als gastvrouwen, ondersteunen hen en letten op de logistieke gang van zaken. De onderlinge band die je met elkaar opbouwt zorgt ervoor dat de rondleidingen steeds soepeler verlopen. Door het direct aanspreken van de deelnemers – bij hun eigen naam – en de rustige start van de rondleiding met een kopje koffie of thee wordt er een sfeer gecreëerd waarbij alle deelnemers zich op hun gemak voelen. Spontane reacties tijdens het bekijken van de schilderijen zijn vaak het gevolg.
Onlangs namen een vader en zijn dochter deel aan de rondleiding. Aangekomen bij het beroemde schilderij Gezicht op Delft van Johannes Vermeer begon de vader ineens, heel langzaam, te spreken over de lichtval op het schilderij. Als graficus was hij altijd bezig geweest met het contrast tussen licht en donker. Zijn dochter was in tranen. Haar vader had al een half jaar niet gesproken. Dit soort momenten ontroeren me niet alleen, ze doen me des te meer beseffen hoe belangrijk het is om contact met elkaar te kunnen maken, zeker als dementie om de hoek komt kijken. Ik ben blij dat ik daar als gastvrouw een constructieve bijdrage aan kan leveren.